28

Miesiąc… tyle wystarczyło, aby się wyleczyć z choroby. Fizycznie czułam się dobrze, jednak dalej nie byłam silna psychicznie. Cały czas czułam w sobie pustkę i starałam się jak mogłam pozbierać, ale nie było łatwo. Mimo tego, że miałam pomoc zarówno ze strony rodziny jak i przyjaciół. Mój ojciec naprawdę się postarał, chyba wspierał mnie najwięcej ze wszystkich co dużo dla mnie znaczyło. Właśnie miałam jeść z nim dzisiaj lunch, więc wyszykowałam się i robiłam małemu śniadanie. Miałam wolne jeszcze tydzień, więc chciałam jak najwięcej czasu spędzić z moim synkiem, dlatego gosposia miała wolne na jakiś czas. Poszliśmy z małym na plac zabaw, po raz pierwszy poszłam tam z nim od miesiąca. Po tym jednak pojechaliśmy do knajpy w której umówiłam się z ojcem, ale jakie było moje zdziwienie kiedy zobaczyłam jeszcze jedną osobę, a mianowicie moją matkę.

- Hej kochanie. – przywitał się ze mną ojciec dając mi buziaka w policzek – Widzę, że przyprowadziłaś mojego szkraba. – wziął małego na kolana na co się Pedro zaśmiał i dał buziaka dziadkowi – Jak tam psiak?

- Dobrze, ale mama ostatnio nie chciała go wyprowadzać. Tatuś robił to ze mną.

- I dobrze. Czasem potrzebne są takie męskie zajęcia. – zaśmiał się

- Skarbie, twój tato mi wszystko powiedział. Tak mi przykro. – rzuciła moja matka, a po mnie to spłynęło jak po kaczce. Co mnie zdziwiło i to bardzo – Wiem, że jest ci teraz ciężko.

- Nie martw się, będę uśmiechnięta szeroko na twoim ślubie. – rzuciłam ironicznie

- Sandra…

- Skończ, nie mam ochoty o tym mówić.

- Dziewczyny uspokójcie się. W końcu jesteśmy tutaj na pysznym obiedzie w doborowym towarzystwie.

- Matka powinna…

- Mogę ci zaraz wyśpiewać co powinna matka, ale nie wiem czy starczy mi czasu na to, aby cię doszkolić jak powinna zachowywać się matka.

- Ah kobiety. – westchnął mój ojciec na co Pedro się zaśmiał

- Tatuś też tak mówi. Ale i tak cię mamuś kocham. – usiadł tym razem mi na kolanach, więc go przytuliłam do siebie – Mogę zjeść ciasteczko?

- Najpierw obiad, później możesz zamówić deser.

- A Adrian?

- Dzisiaj je obiad z kolegami.

Pedro zamówił dla siebie, na co kelnerka się zaśmiała, ale zapisała zamówienie. Tak samo jak my złożyliśmy swoje. Obiad był pyszny, ale nie atmosfera. Moja matka mogłaby sobie pójść i byłoby lepiej. Ale cóż, musiałam jakoś ją tolerować. W dodatku Pedro był zadowolony z deseru, sama spróbowałam i smakował bardzo dobrze. Oczywiście miał dużo czekolady i wyglądał jak mały potworek umazany aż do nosa. Ale nic sobie z tego nie robił, tylko dalej jadł. Moja mama zaproponowała, ze nas odwiezie, ale od razu mój ojciec ją przystopował, bo nie miała fotelika dla małego. Dlatego pożegnaliśmy się z nią i staliśmy na dworze.

- Nie bądź dla niej taka ostra. Naprawdę się przejęła. – a ja jedynie mruknęłam pod nosem – Nie skłamię, na początku powiedziała, że to Adrian zabrał ci małego.

- Kompletnie nie wiem dlaczego nie lubi mojego męża. Jako matka powinna być raczej zadowolona z tego, że wyszłam na ludzi.

- Już taka jest, mojej matki też nie lubiła. A sama dobrze wiesz, że babcia gdyby mogła to by cię zagłaskała. Byłaś jej pupilkiem, każdemu mówiła jaka to jesteś. Była z ciebie dumna. Myślę, że ona by kochała Adriana tak samo.

- Jest naprawdę kochany. – westchnęłam – Codziennie mnie wspiera.

- Miał dobrego nauczyciela. Wspiera cię teraz tak samo jak ty jego, podczas kontuzji. Jego tez to wszystko przybiło. Był szczęśliwy na wieść o drugim dziecku.

- Wiem o tym, jednak do tej pory nie mogę z nim rozmawiać na ten temat. Mam blokadę, bo wiem jaki był szczęśliwy.

- A staracie się o drugie? – na co pokiwałam głową, że nie – Byłaś na badaniach?

- Mam pojutrze, Pedro spędzi popołudnie z chrzestnym. – pogłaskałam małego po głowie – Adrian uparł się, że pojedzie ze mną. Ale muszę przyznać, że się z tego powodu cieszę. Nie chce być sama.

- Na pewno wszystko będzie dobrze, trzeba być pozytywnej myśli. – przytulił mnie na co się uśmiechnęłam – No, a teraz muszę uciekać do pracy. Czasem mam ochotę rzucić to wszystko, ale muszę czekać do emerytury.

- Trzeba było pójść do pracy, którą lubisz. Tak jak ja. Już nie mogę się w sumie doczekać, aż wrócę do pracy i od nowa zacznę czytać nowe książki w poszukiwaniu tej jedynej. W dodatku znowu jadę do Sevilli, w sprawie książki kuzyna Adriana.

- Podróż dobrze ci zrobi. Ale chyba mój wnuk zaczyna być senny, za bardzo się tuli do twojej nogi. Czasem jak tak na niego patrzę to cofam się w czasie i czuję, jakbym to ja był na twoim miejscu i spacerował z córcią. Byłaś prawie taka sama jak on. Też zawsze tuliłaś się do moich nóg, kiedy byłaś senna.

- W takim razie wracamy, tatuś pewnie już po obiedzie z wujkami. Pożegnaj się z dziadkiem.

- Pa dziadku. – przytulił się do niego – Przyjdź do mnie.

- A żebyś wiedział, że przyjdę. Wyślemy rodziców na randkę i spędzimy mile wieczór.

- Tak jest! – zadowolony podskoczył aż, na co się zaśmiałam i złapałam go za dłoń

Ale wróciliśmy do domu, a nie było to łatwe bo już w połowie drogi mi mały zasnął, więc go wzięłam na ręce i jakoś doniosłam do domu. Tyle tylko, ze nie było łatwo otworzyć drzwi, trzymając go na rękach. Ba nie łatwo było znaleźć klucze w torebce. Ale kiedy starałam się włożyć klucz do zamka to zobaczyłam, że otwiera się brama, i wjechał na podjazd Adrian. Poczekałam chwilę na niego i sam nam otworzył drzwi, podnosząc moje rzeczy, które mi spadły na ziemię. Zaniosłam małego na górę, gdzie ściągnęłam z niego ciuchy i przykryłam kołdrą. Zeszłam na dół i widziałam jak Adrian chował moje rzeczy do torebki.

- Aż tak go wymęczyłaś?

- Plac zabaw i lunch z dziadkami. – mruknęłam

- Dziadkami? – zdziwiony na mnie spojrzał, ale kiedy widział minę to od razu rzucił – Teściowa nas odwiedziła.

- Owszem i już wie, że poroniłam. Tak, wieści się szybko rozchodzą. Chociaż na początku myślała, że mi zabrałeś Pedro.

- E tam, nie przejmuję się tym. Ważne, ze mam taką żonę jaką mam, a teściowa może być jaka chce, z nią nie żyję.

- Denerwujesz się badaniami? – szepnęłam wtulając się w niego

- Trochę, ale musimy być dobrej myśli. Tyle tylko, czy ty dasz radę na nowo się starać?

- Nie wiem. – szepnęłam tuląc się do niego mocniej

- Zrobię idealny klimat na pierwszy raz. – dał mi buziaka w czoło

- Wiem o tym, robisz dla mnie naprawdę dużo. Ale chcę już wrócić do pracy. Siedzenie w domu nie jest dla mnie. Nie wiem jak ty wytrzymałeś.

- Sam nie wiem, ale miło było wrócić do domu i wiedzieć, że czeka na mnie żona z synkiem. Ostatnio nie często się to zdarzało. Albo ja wracałem wcześniej, albo ty. A Pedro jaki był zadowolony.

- Wiem o tym. Ale chcę już wrócić do pracy, w dodatku muszę jechać do Sevilli.

- Sama czy zabierasz Pedro? – a ja rzuciłam, że sama – Na jak długo?

- Góra trzy dni. Muszę spotkać się w drukarni i ustalić dokładnie daty gdzie będzie podpisywana książka. Znowu w biegu. Ale za to skończę to i będę mogła skupić się na nowych książkach.

- Mój mały pracoholik. – dał mi klapsa – Ale możesz mi powiedzieć, jak to jest, ze Miguel się chyba zakochał. I jakim cudem go zauroczyłaś tak, że postanowił się w końcu z kimś związać na poważnie?

- Widzi jak dobrze nam ze sobą? Ja nic nie robiłam, jego nie podrywałam.

- Masz szczęście. – zaśmiał się – Ale miło kiedy widzę go w takim stanie. Teraz wiem jak ja się zachowywałem.

- Czyli jak? – zdziwiona poszłam do kuchni nalać sobie wody do szklanki

- No wiesz, nie pamięta o większości rzeczy i nic tylko mówi mi jaka to Elena jest świetna. Powiem ci, że sam chciałem ją poznać, a tutaj nie mogę. Miguel uparł się, że to jeszcze za wcześnie, że ją wystraszę. Myślisz, że się mści za to, że ciebie poznał dopiero po pół roku?

- Bo nie byliśmy razem, dlatego poznał mnie tak późno. A jeśli się naprawdę zakochał, to nie dziwne, że tak zwleka. Doskonale go rozumiem.

- Może Pedro coś z niego wyciągnie. – zatarł zadowolony dłonie na co przewróciłam oczami – Ale jakie masz na dzisiaj plany?

- A co proponujesz?

- Hmm w sumie to nie mam drugiego treningu, i większość zrobiłem w pracy, więc jestem cały twój, a raczej wasz. Pedro mnie pewnie dorwie.

- Może zamówimy pizzę i coś obejrzymy? Nie mam dzisiaj ochoty na nic więcej.

- Jeśli tak, to służę ramieniem. Możesz się dzisiaj wtulać we mnie tyle ile chcesz. – przyciągnął mnie do siebie sadzając sobie na kolanie – Nie przejmuj się dobrze? damy sobie ze wszystkim radę.

- A co jeśli?

- Nie ma jeśli. I nie marudź, bo załatwię ci dzień z twoją matką. – rzucił na co się cicho zaśmiałam – Tęskniłem za twoim śmiechem.

- Postaram się…

- Wiem. – dał mi całusa w policzek – W końcu ożeniłem się z silną kobietą. 

&&&

Haha myślałam, ze to już pora na 29 a tutaj jednak jeszcze 28, ale jeszcze dwa rozdziały i koniec :D