13

Adrian od wczoraj był jakiś dziwny i nie wiedziałam w sumie dlaczego, bo się do mnie nie bardzo odzywał. Ale wstałam wcześniej niż zazwyczaj i zeszłam na dół. Miałam dzisiaj dużo pracy, dlatego zrobiłam sobie mocną kawę i szukałam czegoś do jedzenia. Tyle tylko, że przerwał mi w tym dzwonek do bramy. Zdziwiona bo na listonosza było za wcześnie, wyszłam sprawdzić kto to. Jak się okazało – kurier z przesyłką do mnie. Odebrałam i wróciłam do domu, gdzie od razu otworzyłam kopertę, a ze schodów schodził Adrian.

- Co to?

- Książka. Ale dzień dobry. Kawy?

- Nie, dzięki. – mruknął

- Ok, Adrian o co chodzi? Od wczoraj mruczysz, albo się do mnie nie odzywasz. – westchnęłam

- Dostałem wczoraj bardzo ciekawy telefon. W sumie wiedziałem, że spałaś z moim kumplem. Sama się przyznałaś, ale nie wiedziałem, że było to aż dwa razy.

- Przyznał się? – jęknęłam przecierając twarz dłonią – Przepraszam Adrian, ale sama nie wiem dlaczego.

- Dlaczego on? Co w nim jest takiego, że zawsze sprzątał mi wszystkie laski sprzed nosa?

- Nie wiem. Po prostu stało się. Nie jestem teraz dumna z tego, że przespałam się akurat z twoim kumplem, bo mam taką zasadę, że tego nie robię. A raczej miałam. – od razu rzuciłam kiedy widziałam jego wzrok – Za pierwszym razem było to coś ciekawego, no a za drugim… sama nie wiem. Spotkaliśmy się ponownie przez przypadek i mimo tego, że byłam z tobą, o czym on dobrze wiedział, że mam chłopaka, zrobiliśmy to. To była tylko chwila, nic nie warta.

- Słucham?

- Powiedział ci o dwóch razach, ale nie kiedy. – skrzywiłam się i czułam ogromną awanturę

- Jak on mógł?! Nie sypia się z zajętymi dziewczynami! A ty? Jak mogłaś pójść do łóżka z kimś innym, kiedy byłaś ze mną?

- Bo się bałam… - westchnęłam siadając obok niego a on zdziwiony na mnie spojrzał, zresztą nie dziwiłam mu się – Dla ciebie to normalne… być w związku. Dla mnie nie, nigdy nie byłam przed tobą. Zawsze to były przygody… aż nagle dojrzałam do momentu kiedy mogłam stworzyć z tobą związek. Bałam się tego jak cholera… byciem z jednym mężczyzną. Myślę, że dlatego… chciałam na nowo przeżyć przygodę i się z tym pożegnać. Na moje nieszczęście jest to twój kumpel.

- Naprawdę jestem tym pierwszym?

- Dziwne nie? Nigdy ci tego nie mówiłam, bo w sumie nie ma się czym chwalić. I mogę jedynie powiedzieć przepraszam?  Jeśli jesteś na mnie zły, to rozumiem. Masz do tego prawo.

- Byliśmy wtedy już ze sobą jakiś czas, czy to były początki?

- Początki. Dopiero miesiąc razem.

- I nic, nigdy więcej?

- Przysięgam na Pedro. Od tamtej pory jesteś tylko ty.

- No dobrze. A czy jest jeszcze coś o czym powinienem wiedzieć? – a ja się przez dłuższą chwilę zastanowiłam, ale jednak zaprzeczyłam – No to teraz mogę napić się kawy. I co to za książka?

- Jeszcze nie wiem. Ale mam nadzieję, że szybko się dowiem. No, i muszę uciekać. Dzisiaj mam dużo pracy i pewnie wrócę dopiero wieczorem. Ostatnio mam zbyt dużo nadgodzin.

- Powinnaś przystopować. Bo znowu wylądujesz w łóżku na cały dzień.

- Postaram się. Ucałuj ode mnie Pedro.

Tylko pokiwał głową, a ja wyszłam z domu. Wsiadłam do swojego auta i ruszyłam do pracy. Oczywiście tam jak zawsze było dużo biegania. Chociaż ja zamknęłam się u siebie w gabinecie i starałam pracować z dala od tych hałasów. Miałam dwa spotkania zaplanowane z moimi pisarzami i miałam nadzieje, ze to nie są spotkania odnośnie opóźnienia terminu. Bo nie o tym marzyłam w tym momencie. Na szczęście pierwsze spotkanie przebiegło mi dosyć miło, książka została oddana więc pozostało mi tylko ją przeczytać w całości. Tyle tylko, że odezwała się moja sekretarka, że mam gościa. Zdziwiona powiedziałam, że może wejść, ale jakie było moje zdziwienie kiedy zobaczyłam Jaime, w dodatku z limem i rozwaloną wargą.

- O matko, a tobie co się stało? – od razu znalazłam się przy nim a on tylko westchnął siadając na krześle

- No cóż, pochwaliłaś się mężowi, że cię przeleciałem. Ponoć teraz wszystko gra.

- Że co? Adrian ci przywalił? – nie powiem, byłam w takim szoku, że aż sama usiadłam na biurku

- Tak, zjawił się dzisiaj w południe. Powiedział, że tak się nie robi. Nie sypia z osobami zajętymi, i w sumie powiedział, że mu przeszło, ale musiał. Dla zasady, abym już nigdy więcej na ciebie nie spojrzał. No wiesz, nie tak jak mężczyzna na atrakcyjną kobietę.

- Nie mogę w to uwierzyć. – zaśmiałam się – Adrian nigdy taki nie był.

- No cóż, odbiłem mu kilka panienek sprzed nosa. Myślę, że to się w nim nagromadziło. W końcu zostałaś jego żoną.

- No tak, ale nie było cię u nas na ślubie.

- Praca, byłem w Japonii więc nie miałem jak przylecieć, wróciłem dopiero trzy miesiące temu. No i przy okazji wpadłem na Adriana. W sumie to zdziwiłem się, że już jego życie nie kręci się wokół piłki.

- To tymczasowe. – zauważyłam biorąc głęboki wdech – Zrobił sobie tylko przerwę.

- Musi cię faktycznie kochać. Ale w końcu, pamiętam to do dziś, jak mi powiedział, że poznał ideał. Wysłucha, rozkocha i poradzi. Byłaś i jesteś dla niego wszystkim, spadłaś mu z nieba jak anioł. No i nie chciał abym cię poznał przez jakiś czas, abyś czasem nie zechciała mnie. I chyba mu nie wyszło.

- Nie wiedziałam, że jesteś w gronie przyjaciół Adriana. W sumie jego wina, że trzymał mnie w tajemnicy przed wszystkimi.

- Musisz go też zrozumieć. Po tym wszystkim wolał być ostrożny. Zresztą milo cię spotkać, mimo wszystko.

- Oczywiście, no i może byście do nas wpadli na kolację? Nie martw się, ja ugotuje. Adriana jeszcze nie puszczam na tak szerokie pole.

- To dobrze. Pamiętam go idealnie w kuchni. Spalił tyle jedzenia, że aż szkoda było na to patrzeć. Ale Pedro chyba zadowolony jest co?

- Nie skarżył mi się jeszcze. – zaśmiałam się – Ale teraz musze niestety się z tobą pożegnać. Mam dzisiaj sporo pracy. I przez Adriana przekażę wszystko dokładnie, no wiesz termin.

- Jasne. – dał mi buziaka w policzek – Chyba to mogę zrobić?

- A tego nie wiem. – zaśmiałam się

Ale jednak zostałam sama i w sumie miałam jeszcze jedno spotkanie. Tutaj też książka była oddana na czas, więc z zadowoleniem spakowałam wszystko do swojej torby. I miałam w sumie już wychodzić, kiedy do mojego gabinetu weszła sekretarka. Uśmiechnęłam się do niej szeroko co lekko odwzajemniła, czym mnie zdziwiła.

- Heh mam problem. – jęknęła siadając na kanapie na co sama usiadłam obok niej

- Problem? Nie dotrzymałaś jakiegoś terminu?

- Oj tak. – rzuciła – Jestem w ciąży.

- Gratuluje! – uśmiechnęłam się do niej szeroko – Nie cieszysz się?

- To wpadka. – mruknęła – Nie wiem co na to mój chłopak. No i pierwsze dziecko, przecież ja sobie nie poradzę.

- Poradzisz. – zaśmiałam się – Wiem co mówię. Sama przecież wpadłam i jakoś sobie poradziłam.

- Ale ty miałaś męża. A ja?

- Uwierz mi, że czasem mąż jest w stanie spanikować. Może i nie miałam tak, ale wiesz jak to jest. I poznałam Tomasa, jest świetnym chłopakiem więc idź do domu, i mu o tym powiedź. I jakby coś jestem tutaj i chętnie ci zdradzę moje historie odnośnie ciąży. Wszystkie porady i pomoc.

- Dziękuje ci bardzo. A teraz sama uciekaj do swoich mężczyzn.

Uśmiechnęłam się do niej i od razu swoje kroki skierowałam w stronę auta. Rzuciłam wszystko na fotel obok i zadowolona ruszyłam spod wydawnictwa, gdzie w sumie jeszcze zahaczyłam o stację benzynową i dopiero po tym mogłam pojechać do domu, gdzie nie powiem ale się zaśmiałam serdecznie kiedy zobaczyłam biegającego Adriana z jakąś peleryną na plecach. Tyle tylko, ze chyba ich nakryłam bo tak się biedny zmieszał, że już sama jego mina mnie rozśmieszyła bardziej.

- Tatus jest supelbohatelem!

- Właśnie widzę. – zaśmiałam się – Ale dlaczego kochanie ty masz całą buzię w czekoladzie? – zdziwiona na niego spojrzałam wyciągając z torby chusteczki i zaczęłam go wycierać

- Oj tam, miałaś wrócić później więc wszystko byłoby na swoim miejscu. – zauważył Adrian – No ale ok, czas kolego iść spać. Bo jeszcze dostanę karę od mamy i co wtedy?

- Ja cie oblonie! – zawołał na co się zaśmiałam, ale poszli na górę więc sama rzuciłam swoje rzeczy na komodę i usiadłam na kanapie z książką, którą przesłał mi Marcos, ale zobaczyłam Adriana więc się do niego uśmiechnęłam

- Wygłupiłem się co? – zaśmiał się siadając obok mnie

- Wcale nie. Chociaż ja bym chciała z panem porozmawiać o czymś innym. – zauważyłam łapiąc go za dłoń na której miał widoczne ślady na co syknął – Oj Adrian, Adrian. Przykładałeś chociaż lód do tego?

- Nie i skąd wiesz?

- Jaime do mnie wpadł. Chociaż powiem ci, ze to cholernie seksowne. – zaśmiałam się siadając na nim okrakiem – No wiesz, walczysz o mnie. I w sumie nie wiedziałam, że dla ciebie byłam ideałem.

- Jesteś nadal. – szepnął – I wiem, nie powinienem ale musiałem.

- Wiem, wiem. Ale już jest dobrze? – a on pokiwał głową, że tak – Więc spokojnie możesz mu napisać kiedy ma do nas przyjść na kolację.

- No dobrze. – westchnął – Ale dlaczego masz w domu książkę od mojego kuzyna?

- Twój wujek ją napisał i chciałam przeczytać, i w sumie zostałam poproszona o opinie. Więc na razie jej nie ruszaj, jeśli mi się spodoba to ci dam znać. W sumie mam jeszcze dwie inne do przeczytania, no i muszę chyba zacząć szukać sekretarki na zastępstwo. – zauważyłam z uśmiechem – Bo szykuje się macierzyński.

- Kolejna w ciąży? U was to się rozmnażają jak nie wiem co.

- Tak już trafiło. Ale to mile, będę mogła służyć jej radą. – uśmiechnęłam się do niego a on tylko westchnął – Co?

- Wiem, ze marzysz o drugim dziecku. Ale… może powinniśmy poczekać jeszcze z jakieś pięć lat?

- Pięć lat? – szepnęłam

- No tak… moje oszczędności się kończą, starczy nam na jakieś pięć miesięcy. A sama dobrze wiesz jak jest ciężko z dzieckiem i jak drogo. Nie damy rady utrzymać się tylko z twojej pensji, a ja jestem tępy i nie mam wykształcenia aby was utrzymać. A nie nadaję się do fast foodu. – mruknął – Nie chce po prostu być jednym z tych co żyją za pieniądze innych niańcząc dzieci.

- W takim razie musimy zacisnąć pasa. – od razu zauważyłam podnosząc jego głowę za podbródek – I sobie poradzimy. Nie musimy w końcu wydawać aż tyle na jedzenie, bo i tak większość się marnuje.

- Sprzedam auto. – rzucił – Jedno nam wystarczy.

- Może to też czas, aby pójść do jakiejś szkoły? Wieczorowo, albo wrócić do pracy? – zauważyłam

- Nie wiem czy jestem jeszcze gotowy do powrotu, a co do szkoły. To co ja bym mógł robić? Całe życie była piłka. Nie jestem tobą. – mruknął

- I cieszę się, że nie jesteś mną. Ale na pewno się coś znajdzie. – pogłaskałam go po policzku – Poszukamy razem i zobaczymy. Jesteś dobry też w innych dziedzinach niż piłka. Tylko musisz w siebie uwierzyć. – dałam mu całusa – Pamiętaj, że ja jestem zawsze z tobą i cię będę wspierać. Zaciśniemy pasa, ja zrezygnuje z kosmetyczki w następnym tygodniu, zadzwonię do siłowni i odwołam mój karnet.

- Widzisz… nie chce tego. – rzucił zły – Kurwa jestem nieudacznikiem. Bo zarabiasz na nas i musisz rezygnować z wszystkiego co robisz dla siebie. Powinienem odejść jak nic. Sama dałabyś sobie radę.

- Nie dałabym. Pedro nie dałby sobie rady bez super bohatera – pogłaskałam go po policzku – Adrian, kocham cię i mimo, że teraz mamy pod górkę nie rezygnuje z nas. Bo wiem, że wszystko się odwróci. Musisz tylko myśleć pozytywnie. Aj chodź tu. – przytuliłam go do siebie na co wtulił się jak mały chłopczyk – Będę z tobą nawet jeśli będziemy przymierać głodem. – szepnęłam – Tak szybko nie pozbędziesz się Sandry Vazquez. Oj nie. I obiecuje ci tu i teraz, że wszystko się odwróci i będziemy biegać za drugim brzdącem, oboje będziemy pracować. A na starość wyślemy dwójkę na studia za nasze pieniądze. Zaufaj mi. – dałam mu całusa którego odwzajemnił

- Postaram się, jak zawsze.

***

Ha Castilla zremisowała, ale to dobrze:D ważne punkty dalej ciułamy:D ale ja nie o tym, czas na nowy rozdział. I nie wiem co napisać, bo nie mam się czym nawet pochwalić bo dalej czekam na swoje 5 min sławy hahaha